กินข้าวรึยังลูก

มีเงินใช้ไหมลูก

เอาตามที่พ่อ/แม่แนะนำดีไหมลูก

ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อ/แม่หรอก เราอยู่กันได้ลูก

ให้พ่อ/แม่ สนับสนุน ช่วยเหลืออะไรไหมลูก

อยากได้อะไรไหมลูก พ่อ/แม่จะพยายามหามาให้

บทความ

ไม่เห็นมีไรกินเลย กินก็ไม่อิ่ม

เงินก็ใช้ไม่พอ พ่อแม่ไม่เห็นจะให้เลย

ไม่ต้องแนะนำหรอก ผม/ฉัน เรียนมา รู้แล้ว ไม่ต้องสอน

ไม่เห็นจะมีใครห่วงและรัก ผม/ฉัน เลยสักคน

เวลาลำบากไม่เห็นมีใครช่วยผม/ฉันเลย

ทำไมไม่ซื้อของให้ผม/ฉัน

พ่อ-แม่ มีแต่ความห่วงใย รักและพร้อมให้อภัยลูกเสมอ

ไม่ว่าลูกจะผิดหรือไม่ดียังไง ลูกจะอายุเท่าไร การงานใหญ่โตแค่ไหน

พ่อแม่ก็ยังคอยห่วง หวังดี และคอยตักเตือนลูกเสมอ

แต่ลูกกลับ มีทิฐิ เอาแต่ใจ ดั่งใจ 

ทำให้พ่อ-แม่ ทุกข์ใจ เสียใจ ครั้งแล้วครั้งเล่า

เพราะถือสิทธิ์คำว่าเป็น ลูก แล้วจะเรียกร้องทุกอย่างหรอ!!!

(ลูกทั้งหลายเอย จงดีใจเถิดที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ที่มีพ่อ-แม่ เลี้ยงดู

จนเติบใหญ่ มีการศึกษาอยู่ในประเทศไทยที่มีพ่อหลวง-แม่หลวงของ

ชาติในดินแดนแห่งพุทธศาสนาที่มีอาหารหลากหลายทำให้เราอยู่ดีมีสุข)

……….

“แต่ลูกเอย อย่าทำให้พ่อ-แม่ 

ต้องรู้สึกผิด ที่ทำให้ลูกไม่ได้หรือทำไม่ได้ดั่งใจลูก”

กินข้าวไม่อิ่ม ไม่มีอะไรกิน เพราะพ่อแม่ไม่หาให้

ไม่มีเงินใช้ เพราะพ่อแม่ไม่ทำงาน หยิบยื่นให้

ทำงานล้มเหลว ต่อว่าพ่อแม่โง่เขลา ช่วยไม่ได้

ผิดหวังในชีวิต โทษพ่อแม่ ไม่รักไม่สนใจ เห็นแก่ตัว

ทำอะไรไม่สำเร็จ อ้างพ่อแม่ไม่มีปัญญาเลี้ยงหรือสนับสนุน

ไม่ได้ของดั่งใจ กล่าวโทษพ่อแม่ ไร้ความสามารถในการหาให้

………

การพูดและคิดแบบนี้ 

รู้ใหมว่า…. “พ่อแม่ร้องไห้เหมือนตายทั้งเป็น”

ลูกจะรู้ไหม “แม้แต่ชีวิตของท่านพร้อมจะตายเพื่อลูกเสมอ”

ลูกจะรู้ไหม “พ่อแม่ยอมอด ทำงานหนักเพื่อลูก”

……..

“ดูแลตัวเองให้ได้ รับผิดชอบในหน้าที่

พ่อแม่จะได้ไม่กังวลและเป็นห่วง

สนับสนุนการทำดี ตอบแทนคุณพ่อ-แม่ทุกวัน”

วันเกษม สัตยานุชิต

Inspired Man Thailand

12/12/2558